Η δύναμη των λίγων βασίζεται στην αδράνεια των πολλών.(Howard Zinn)

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Πέρα(σ)μα

Ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι τυλιγμένος μέσα στο πάπλωμα. Τόσο ώστε ίσα ίσα να παίρνω ανάσα και μετά βίας να βλέπω κάτι εκτός από σκοτάδι. Έτσι έκανα πάντα. Φόβος? συνήθεια? Φόβος που δεν συνήθισα• παρέμεινε φόβος. Άλλαξε, μεταμορφώθηκε… παρέμεινε φόβος. Το πρωί λέω στον εαυτό μου ότι είναι συνήθεια• εύκολο. Το βράδυ είναι φόβος. Αόριστος, ασαφής. Δεν είναι πια πάπλωμα ή κουβέρτα. Είναι η ανοιχτή τηλεόραση ή ένα αναμμένο φωτάκι.

Το δωμάτιο γεμίζει φως. Βλέπω απ’ τη σχισμή μου τη σκόνη να εμφανίζεται μαγικά καθώς οι αχτίδες μπαίνουν απ’ το παράθυρο. Τινάζομαι απ’ το κρεβάτι. Τρέχω στο μπάνιο. Βγαίνω. Η πόρτα της κουζίνας είναι κλειστή. Πιάνω το πόμολο. Το χαρακτηριστικό τρίξιμο και μια απ’ τις ομορφότερες μυρωδιές. Η σόμπα είναι αναμμένη. Ο πατέρας μου διαβάζει δίπλα. Το μαύρο ραδιόφωνο παίζει μια γνωστή μελωδία. Η μητέρα μου ετοιμάζει πρωινό. Χαμόγελα. Αντικρίζω την υπέροχη μυρωδιά. Δύο κρουασάν ζεσταίνονται στο μάτι της κουζίνας. Είναι σαββατοκύριακο. Το βλέπω, το μυρίζω, το αισθάνομαι. Ένα συνηθισμένο σαββατοκύριακο. Το ωραιότερο από όλα.

Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ… μάταια. Σκέψεις πηγαινοέρχονται• όμορφες, παιδικές. Φοβάμαι να γυρίσω πλευρό μήπως τις χάσω. Θα τις γράψω, σκέφτομαι. Γυρίζω πλευρό.

Η τηλεόραση φέγγει ακόμα…