Πιάστηκαν τα χέρια της να με κρατάει. Κάθε μέρα. Δεν την ένοιαζε. Πόναγε αλλά συνέχιζε. Μέχρι που στάθηκα στα πόδια μου. Μ' έμαθε τα πάντα. Μαζί μεγαλώναμε. Παρέα. Μ' ελληνικό καφέ, κουλουράκια και ιστορίες για τον εμφύλιο. Δύσκολος ο πρώτος αποχωρισμός. Και για τους δυο. Με κοίταζε έξω απ' τα κάγκελα. Περίμενε. Ήθελε να την βλέπω μέχρι να φτάσω στην τάξη. Το ήξερε. Αγωνιούσε για το παραμικρό. Πάντα έτσι ήταν. Έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Της το οφείλω λοιπόν. Ατέλειωτα μεσημέρια. Αντιγραφή, ορθογραφία. Μαζί τα κάναμε. Στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας. Μ' έβαζε ν' ακουμπάω το ένα χέρι στη γωνία του τετραδίου. Για να μην τσαλακώνεται. Θυμάμαι τις ζωγραφιές της. Κάτι μεγάλα κοτόπουλα. Γέμιζαν το τετράδιό μου. Έβαζε τον εαυτό της για μέτρο κι έβλεπε πως ψήλωνα. Κάθε πρωί. Με γάλα και μαρμελάδα φράουλα. Άσπρο πάτο μου 'λεγε. Κι ύστερα ψήλωσα. Και την πέρασα. Κι ακόμα μάθαινα. Κι ακόμα μαθαίνω. Πως να γράφω. Πως να διαβάζω. Κι εκείνη είναι εδώ. Σ' αυτό που γράφω. Σ' αυτό που διαβάζω. Γι΄αυτό σου λέω, της  το χρωστάω αυτό. Γι' αυτό που είμαι. Για ότι γράφω. Για ότι διαβάζω.

                                                                                                                                             Στη  Μπάμπο