3.24

Σε βλέπω πάλι, στο ίδιο σημείο. Σαν ραντεβού. Άθελά μου˙
             
Σαν να σ
               κ
                  ο
                     ν
                        τ
                           ά
                              φ
                                 τ
                                    ω.

Δεν υπάρχει ο χρόνος. Δεν έχουμε βρει ακόμα την έννοιά του.
Δεν υπάρχουν ρολόγια. Όλα κυλούν με δική τους βούληση,
χωρίς κανόνες, μόνο με τη θέληση.
 Νυχτώνει˙
    Ξημερώνει.
Ακανόνιστα, όμορφα, αυθόρμητα.
χωρίς αρχή και τέλος
αέναα
δεν είναι νωρίς ή αργά
δεν ζούμε σε εικοσιτετράωρα
ζούμε στη μέρα, στη νύχτα,
στη μουσική, στη μπύρα και στα βιβλία.
Καθισμένος στα σκαλιά.
Περιμένω...
Δεν μ'ενοχλεί˙ Έχουμε νικήσει το χρόνο.
Έτσι νιώθω.
Εμφανίζεσαι. Ξυπνάω.
Διψάω πολύ.
Είναι 3.24 τα ξημερώματα.

Colourless imagination

Δεν ήμουν καλός στα σχέδια. Δεν είχα φαντασία. Έπρεπε να ξέρω, να βλέπω...

Άδεια κενά ανάμεσα στα κείμενα˙ Άχρωμα.

Δεν είχα φαντασία, δεν χρειαζόταν, έλεγα. 

Ήξερα, 

         έβλεπα˙ 

                  Νόμιζα, χωρίς να αφουγκράζομαι. Απλά άκουγα.

Συνήθισα˙   Χωρίς την ανάγκη να ψάξω για τη φαντασία μου... 

Τα κενά πλήθαιναν, μεγάλωναν, έγιναν σελίδες˙

Άχρωμες

              άδειες,

                        Αφάνταστες.

Άρχισαν να καταλαμβάνουν χώρο, όσο μπορούσαν, σαν υγρά.

Έσβησαν τα κείμενα, πήραν τη θέση τους, τα 'πνιξαν.

Και πάλι συνήθισα˙ 

Από ανάγκη,

από φόβο,

απ' τις πιο όμορφες στιγμές που σε στοιχειώνουν.

Δε φεύγουν, δεν θα φύγουν.

Πρέπει να φανταστώ˙ Δεν τα καταφέρνω. Είναι πιο εύκολο να σκέφτομαι˙

Τα ίδια κείμενα, Ν' ακούω την ίδια μουσική, να διαβάζω τα ίδια βιβλία,

να κάνω την ίδια καθημερινή βόλτα, χωρίς να φαντάζομαι.

Μέχρι τα κενά να γίνουν γράμματα πάλι.

Προσπάθεια

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου˙ Μπαίνω μέσα. Σκόρπια χαρτιά στο πάτωμα, πεταμένα βιβλία.

Κι ένα μολύβι. Τα ρούχα στιβαγμένα στην καρέκλα. Πάει καιρός που προσπαθώ να γράψω κάτι.

Να πω. 

Δεν έχω πια γνώμη˙

                                                                   

Ότι θέλεις...

Με ποτό ή χωρίς, νηφάλιος και μεθυσμένος˙ Με στερεότυπα. Δεν γίνεται... Λευκά χαρτιά και μουτζούρες. Πρέπει να θέλεις να βγει˙ Θα έρθει η στιγμή που δεν αντέχεται. Το καταλαβαίνεις˙

Το νιώθεις. Μια σχισμή ανοίγεται στην καρδιά σου˙ Τόση ώστε να χωράνε τα γράμματα. Πονάς.
Σε ανακουφίζει σκληρά. Τότε αρχίζουν να βγαίνουν˙ Ένα ένα. Άμορφα, ακανόνιστα˙ Σαν τον εσωτερικό σου κόσμο.

                                   Κ
                                     ι 
                                       ν   
                                         ο
                                           ύ
                                              ν 
                                                τ
                                                  α
                                                    ι

μέσα σου. Τα νιώθεις. Αγγίζουν τα όργανά σου, τα σπλάχνα σου˙ Το συκώτι, τους πνεύμονες.
Μπλέκονται, ψάχνουν διέξοδο. Κοντεύεις να λιποθυμήσεις.

Θες να τα παρατήσεις πάλι...

Τελευταία όλο χάνεις.

Ανεβαίνουν. Μπαίνουν στον οισοφάγο. Πνίγεσαι˙ Δεν έχεις ανάσα. Πρέπει να βγουν...

Να γίνουν λέξεις˙

Φράσεις˙

Να ηρεμήσεις...

Ξερνάω στο πάτωμα. Λύτρωση. Κοιτάζω τα κίτρινα χαρτιά˙ Χαμογελάω. Έχουν πάρει μορφή.
Επιτέλους θα διάβαζα αυτό που είχα ανάγκη να γράψω. Αυτό που ο εαυτός μου βίαια τράβηξε από μέσα μου. Ότι ένιωθα. Μ'αυτό θα ξεκινούσα πάλι. Πήρα ένα χαρτί.

Δεν έχω πια γνώμη˙

Ότι θέλεις...

Τον βλέπω πάνω στο άλογο. Νέος, με μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια. Όχι πολύ ψηλός. Ατάραχος, χωρίς φόβο, χωρίς δεύτερη σκέψη... Τον θαυμάζω. Μου μοιάζει. Έτσι μου λένε. Παίρνω τα μάτια μου απ' τη φωτογραφία και τον βλέπω δίπλα μου. Μεγάλος, με λίγα αξύριστα άσπρα γένια, όπως του άρεσε. Τρώμε μαζί στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας. Φασόλια, ψωμί και τυρί. Κάθε φορά του έλεγα να μου πει ιστορίες. Τον ρώταγα για τον πόλεμο. Τελείωνε το φαγητό και άρχιζε να μιλάει. Μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει άλλον να διηγείται έτσι. Ιστορίες που έζησε, ιστορίες που είδε. Έχει έναν δικό του, μοναδικό τρόπο. Δεν ξέρω πως, δεν ψάχνω...φτάνει που είναι μοναδικός σε μένα. Αυτά ήταν τα ''παραμύθια'' μου. Μ' αυτά μεγάλωσα˙ αναρωτήθηκα˙ αποφάσισα˙ και πάλι αναρωτιέμαι. και όποτε αναρωτιέμαι του ζητάω ν' ακούσω πάλι τις ιστορίες. Για να συνεχίσω να μεγαλώνω. Με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο τραπέζι, κοιτάζοντας την ίδια φωτογραφία. Αυτή που μου μοιάζει˙ Αυτή που θέλω να με βλέπω.

                                                                                                                                           

                                                                                  Στον αντάρτη που με μεγάλωσε.

Πιάστηκαν τα χέρια της να με κρατάει. Κάθε μέρα. Δεν την ένοιαζε. Πόναγε αλλά συνέχιζε. Μέχρι που στάθηκα στα πόδια μου. Μ' έμαθε τα πάντα. Μαζί μεγαλώναμε. Παρέα. Μ' ελληνικό καφέ, κουλουράκια και ιστορίες για τον εμφύλιο. Δύσκολος ο πρώτος αποχωρισμός. Και για τους δυο. Με κοίταζε έξω απ' τα κάγκελα. Περίμενε. Ήθελε να την βλέπω μέχρι να φτάσω στην τάξη. Το ήξερε. Αγωνιούσε για το παραμικρό. Πάντα έτσι ήταν. Έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Της το οφείλω λοιπόν. Ατέλειωτα μεσημέρια. Αντιγραφή, ορθογραφία. Μαζί τα κάναμε. Στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας. Μ' έβαζε ν' ακουμπάω το ένα χέρι στη γωνία του τετραδίου. Για να μην τσαλακώνεται. Θυμάμαι τις ζωγραφιές της. Κάτι μεγάλα κοτόπουλα. Γέμιζαν το τετράδιό μου. Έβαζε τον εαυτό της για μέτρο κι έβλεπε πως ψήλωνα. Κάθε πρωί. Με γάλα και μαρμελάδα φράουλα. Άσπρο πάτο μου 'λεγε. Κι ύστερα ψήλωσα. Και την πέρασα. Κι ακόμα μάθαινα. Κι ακόμα μαθαίνω. Πως να γράφω. Πως να διαβάζω. Κι εκείνη είναι εδώ. Σ' αυτό που γράφω. Σ' αυτό που διαβάζω. Γι΄αυτό σου λέω, της  το χρωστάω αυτό. Γι' αυτό που είμαι. Για ότι γράφω. Για ότι διαβάζω.

                                                                                                                                             Στη  Μπάμπο