Τι καθορίζεις
λοιπόν?
Τι ελέγχεις?
Ούτε εσένα καλά καλά.
Άμορφα σκοτάδια,
μπάινεις χωρίς χρονικότητα, χαμένος...
χωρίς ενδοιασμούς και ηθικές αναστολές.
Ταξιδεύεις... Σε σένα, μέσα σου, με αλκοόλ και τον εαυτό σου.
Σ΄αρέσει να
ταξιδεύεις, να χάνεσαι,
να υπάρχεις μόνο όταν θες,
να έμφανίζεσαι όταν εσύ
θέλεις,
σε όλη τη διάρκεια του χρόνου,
να φτιαχνεις προβολές,
στο παρελθόν,
στο μέλλον...
Γι αυτό ζεις, για
να επινοείς,
να κατασκευάζεις,
να γκρεμίζεις...
Κι έχεις τόσα μέρη
να πας, κι εσύ επιλέγεις τα ίδια,
τα επινοείς πάλι,
αναπνέις σ’αυτά.
Γιατί αυτά
γνωρίζεις.
Ίσως είμαστε οι
αναμνήσεις μας τελικά, οι εμπειρίες μας στο χρόνο και απλά ταξιδεύουμε.
Είναι
πιο εύκολο να ταξιδεύεις στο χρόνο, να αναβιώνεις εμπειρίες, παρά να δημιουργείς.
Κι αυτό κάνεις,
αυτό θα συνεχίσεις να κάνεις,
μέχρι να το αντιληφθείς,
να βγεις σαν παρατηρητής
έξω απ’ το χρόνο,
έξω απ’ τα βιώματά σου και να δημιουργήσεις.
Να πάψεις να
επινοείς,
απλά να ζεις...
ίσως και να μην γίνει ποτέ,
ίσως να μην εξαρτάται από
σένα...
μέχρι τότε θα συνεχίσεις να βιώνεις την ιστορία,
που τόσο αγαπάς.
