Τον βλέπω πάνω στο άλογο. Νέος, με μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια. Όχι πολύ ψηλός. Ατάραχος, χωρίς φόβο, χωρίς δεύτερη σκέψη... Τον θαυμάζω. Μου μοιάζει. Έτσι μου λένε. Παίρνω τα μάτια μου απ' τη φωτογραφία και τον βλέπω δίπλα μου. Μεγάλος, με λίγα αξύριστα άσπρα γένια, όπως του άρεσε. Τρώμε μαζί στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας. Φασόλια, ψωμί και τυρί. Κάθε φορά του έλεγα να μου πει ιστορίες. Τον ρώταγα για τον πόλεμο. Τελείωνε το φαγητό και άρχιζε να μιλάει. Μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει άλλον να διηγείται έτσι. Ιστορίες που έζησε, ιστορίες που είδε. Έχει έναν δικό του, μοναδικό τρόπο. Δεν ξέρω πως, δεν ψάχνω...φτάνει που είναι μοναδικός σε μένα. Αυτά ήταν τα ''παραμύθια'' μου. Μ' αυτά μεγάλωσα˙ αναρωτήθηκα˙ αποφάσισα˙ και πάλι αναρωτιέμαι. και όποτε αναρωτιέμαι του ζητάω ν' ακούσω πάλι τις ιστορίες. Για να συνεχίσω να μεγαλώνω. Με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο τραπέζι, κοιτάζοντας την ίδια φωτογραφία. Αυτή που μου μοιάζει˙ Αυτή που θέλω να με βλέπω.

                                                                                                                                           

                                                                                  Στον αντάρτη που με μεγάλωσε.